Ajo që prindërit tanë nuk dashuruan tek ne, është forca jonë më e madhe
Shpesh jeta jonë formohet nga dashuria dhe pritshmëritë e prindërve. Ne mësojmë të duam tek vetja ato cilësi që prindërit tanë i pëlqyen dhe i lavdëruan, ndërsa kemi prirjen të mos i pranojmë pjesët që ata nuk i miratuan. Kjo gjurmë emocionale shpesh na ndjek për gjithë jetën, duke ndikuar në vetëbesim dhe vetëdashuri.
Por e vërteta është se ajo që kemi refuzuar tek vetja është shpesh dhurata jonë më e madhe.
Rrugëtimi i brendshëm drejt vetëdashurisë
Pjesët e brishta që kemi mohuar nuk janë dobësi, por thesar i fshehur. Ato cilësi që prindërit tanë nuk i dashuruan – qoftë ndjeshmëria, kurioziteti apo mënyra jonë unike e të menduarit – janë pikërisht ato që na bëjnë të veçantë.
Duke bërë një rrugëtim të brendshëm, duke reflektuar dhe duke u lidhur me veten, ne zbulojmë se dashuria për veten fillon me pranimin e plotë. Ajo që dikur e skartuam, është në fakt fuqia jonë më autentike.
Ndjeshmëria – “dobësia” që shpëton botën
Në një botë ku shpesh sundon ftohtësia dhe insensibiliteti, ndjeshmëria është dhurata më e madhe njerëzore. Ajo na bën të kuptojmë, të lidhemi dhe të japim dritë tek të tjerët. Çfarë është parë si dobësi në fëmijëri, në të vërtetë është forca që mund të shërojë marrëdhënie dhe të ndryshojë botën.
Prano gjithçka që je
Vetëdashuria e vërtetë lind kur pranojmë edhe ato pjesë që nuk u pëlqyen nga prindërit tanë. Sepse ato nuk janë barrë – ato janë pasuri. Ato janë ngjyrat që e bëjnë mozaikun e jetës sonë unik dhe të plotë.
✨ Kujto: ajo që prindërit nuk dashuruan tek ty, është dhurata që bota pret nga ti.
Gerhard Dibra une Jam Fuqia Ime
